Wincenty Jan hrabia Korwin-Krasiński herbu Ślepowron (urodzony w Boremlu na Wołyniu, 30 stycznia 1783 roku, zmarł w Warszawie, 24 listopada 1858 roku)
Syn Jana hrabiego Korwin-Krasińskiego herbu Ślepowron, starosty opinogórskiego i Antoniny Czackiej herbu Świnka, córki Feliksa Szczęsnego Czacki herbu Świnka.
Starosta opinogórki od 1790 roku, hrabia w Królestwie Prus od 1 kwietnia 1806 roku do 24 listopada 1858 roku, hrabia w Królestwie Polskim od 1820 roku do 24 listopada 1858 roku (potwierdzony w Rosji od 17 marca 1837 roku), szef 1 pułku szwoleżerów francuskich, I hrabia-ordynat opinogórski od 1844 roku do 24 listopada 1858 roku, generał brygady od 16 grudnia 1811 roku do 18 listopada 1813 roku, generał dywizji od 18 listopada 1813 roku do 24 listopada 1858 roku, dowódca korpusu polskiego od 1814 roku, naczelny dowódza armii Królestwa Polskiego od 4 kwietnia 1815 roku do 24 listopada 1858 roku, generał kawalerii Cesarskiej Armii Rosyjskiej od 22 sierpnia 1826 roku, senator-wojewoda Królestwa Polskiego od 26 maja 1821 roku do 24 listopada 1858 roku, członek Rady Państwa Rosji od 14 lutego 1832 roku do 25 kwietnia 1841 roku, prezes Rady Administracji Królestwa Polskiego, zastępca namiestnika Królestwa Polskiego od 1 lutego 1856 roku do 3 kwiecień 1856 roku, hrabia Cesarstwa Francuskiego od 20 maja 1811 roku (patent potwierdzony 3 czerwca 1811 roku) do 24 listopada 1858 roku.
12 września 1803 roku we Lwowie poślubił Marię Urszulę księżną Radziwiłł herbu Trąby (urodzona 30 września 1779 roku, zmarła 23 lutego 1822 roku), córkę Dominika księcia Radziwiłł herbu Trąby, starosty knyszyńskiego i Konstancji Hutten-Czapska herbu Leliwa, córka Tomasza Hutte-Czapskiego herbu Leliwa.
W wieku ośmiu lat został zapisany do kawalerii narodowej. Jako dziesięciolatek został już porucznikiem (był to element magnackiej tradycji i wychowania, a nie rzeczywista służba wojskowa, którą Krasiński rozpoczął dopiero jako osoba dorosła). W 1790 roku został starostą opinogorskim, po śmierci ojca.
W czasie wojen napoleońskich służył początkowo w ochronie sztabu cesarskiego, później mianowany dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej w 1807 roku. Był trzykrotnie ranny. Od 1811 roku generał brygady, zaś od 1813 roku generał dywizji, w 1814 roku przyprowadził do kraju większość wojsk polskich Księstwa Warszawskiego- (korpusu polskiego) z Francji. W 1815 został szefem polskiej dywizji gwardialnej, a następnie generałem - adiutantem cesarskim.
Po upadku Napoleona senator w Królestwie Polskim. Rzecznik polityki cara Aleksandra I. Skrajny ugodowiec i lojalista. Uczestnicząc w sądzie sejmowym nad oskarżonymi o kontakty z dekabrystami członkami Towarzystwa Patriotycznego, domagał się uznania ich winnymi "zdrady stanu".
Karierę wojskową kontynuował w wojsku polskim powstałego Królestwa Polskiego. Był marszałkiem sejmu Królestwa polskiego od 1818 roku, od 1825 roku senatorem - wojewodą. W 1826 roku został awansowany do stopnia generała jazdy oraz senatora wojennego. W 1828 roku stracił swą popularność, gdy jako jedyny w czasie sądu sejmowego głosował za ukaraniem podejrzanych za zdradę stanu. Będąc zwolennikiem współpracy i podporządkowania carowi, nie wziął udziału w powstaniu listopadowym (1830-1831).
Jako przeciwnik powstania listopadowego wyróżniał się w tłumieniu ruchu powstańczego, dowodząc 29 i 30 listopada Korpusem Rezerwowym Gwardii i Grenadierów. Po 1830 roku członek rosyjskiej Rady Państwa oraz zastępca namiestnika Królestwa Polskiego w latach 1855-56.
Pełnił wysokie urzędy w administracji Królestwa, będąc członkiem Rady Państwa od 1831 roku oraz Rady Administracyjnej w latach (1855-1856). W tych latach po śmierci Iwana Paskiewicza od 1 lutego 1856 roku pełnił czasowo obowiązki Namiestnika Królestwa Polskiego.
Zasłynął jako fundator Biblioteki Ordynacji Krasińskich w 1844 roku w Warszawie.
Za zasługi został odznaczony Orderem Orła Białego 24 maja 1829 roku.
Miał pociąg do nauki. W domu jego zbierali się najwięksi literaci epoki. Gorliwie gromadził zabytki kulturalne. Napisał: Essai sur le maniemant de la lance w 1811 roku, Apercu sur le Juifs de Pologne par un officier general polonais, nonce, la diLte w 1818 roku i kilka broszur w sprawie żydowskiej.
Zmarł w Warszawie. Pochowany został w Opinogórze, gdzie jego pogrzeb stał się manifestacją patriotyczną.
Ze związku z mąż Marię księżną Radziwiłł, miał:
Laura Antonina Krasińska (urodzona w około 1800 roku, zmarła w 1804 roku),
Helena Krasińska (urodzona w około 1800 roku, zmarła w 1806 roku),
Zygmunt Napoleon Stanisław Krasiński (urodzony 21 lutego 1812 roku, zmarła 23 lutego 1859 roku), II hrabia-ordynat opinogórski, po nim potomstwo.
Żródła:
Wincenty Krasiński "w Wikipedii"
hr. Wincenty Korwin-Krasiński h. Ślepowron w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
08-01-2024